خواستم یکم برم تو فاز غم.... آخرش نتوانستم.

  خوشحالم که لباس غم به تن دلم نمیاد.

وقتی بقیه را میبینم که از شنگول بودنم تعجب میکنن؛ تازه متوجه شنگول بودنم میشم!!
خنده دا رترین قسمتش وقتیه که با یه دست مثلا از سر عشق و دوستی و مدد میزنن به شونم و از پس یه لبخند نیشدار مردد میگن: همین که خودتو شاد میگیری و سع یمیکنی خودتو شاد نشون بدی خیلی خوبه
بعد من در جواب مث بچه ای که متهم شده خوردن کیک تولدش قبل از فوت کردن شمع هایش در میآم که: اما من خودمو شاد نمیگیرم.بلکه واقعا شادم. والاهه این طبیعی درون و برون خودمه

بعد بیاد تصویری می افتم که اجتماع به اذهان عمومی به عنوان یه هنجار تزریق کرده که



آخه من باغبون خوبیم و نذاشتم هر چیزی تو باغ ذهنم رشد کنه و مرتب در حال هرص کردنشونم .مخصوصا« بااوباب ها» که قبل از ریشه دووندنشون در جا نابودشون میکنم.

اینم ممنون آنتوان دوسنت اگزوپری هستم که اسمشونو بهم یاد داد و با تمثیل زیبایش «تشبیه افکار مخرب و نابودگر ذهن به درخت بااوباب درختی تنومند و با قدمت عمر طولانی اما مرگ اور و ضد حیات» باعث شد من همیشه حواسم به این شیطونک های ریزه میزه باشه که با کوچکترین غفلت تبدیل به غولی میشن بی شاخ و دم و همه دنیای ادمو نابود میکنن تو خودشون.


امروز میگم شما مواظب بااوباب های باغ ذهنتون باشین...

هر چندتاشو که میتونید کشف کنید و سریعا قبل از اینکه دیر بشه از ریشه درشون بیارید و بندازید بیرون از دنیاتون.

نگذارید خیلی فکرای بیخودی خیلی کارهای بیخودی با شما و دنیاتون بکنه.

هر الگویی هم که به هر طریقی در ذهنتان ریشه دوانده باور نکنید. محکش بزنید...

من خواستم نوح خودم باشمو دارم کشتی خودمو میسازم..

به هیچ کس هم کاری ندارم ...
مخصوصا به اونایی که بجای ساختن کشتی خودشون به تماشای کشتی من با عینک تمسخر و بدبینی مشغولند و دارن قافیه «هست و بودن» خودشونو میبازن!

البته اگر بشه واقعا بهشون وصف هستی را داد. چون هست مال اونایی هست که در زمان حال به سر میبرن و اسیر گذشته و اینده نیستن!

اری.. من در هستی خودم خوشحالم و دارم کشتیمو میسازم. شما چطور؟؟!!